சாரு நிவேதிதாவுக்கு மறுப்பு

சென்ற வார ஆனந்த விகடனில், மனம் கொத்திப் பறவை என்னும் புதிய தொடரின் முதல் அத்தியாயத்தில், சாரு நிவேதிதா, க்யூபா குறித்தும் ஃபிடல் காஸ்ட்ரோ குறித்தும் எழுதியிருந்தார். க்யூபாவுக்கு அவர் நண்பர் ஒருவர் சென்றிருந்தாராம். அங்கே அவருடைய லுங்கி களவாடப்பட்டுவிட்டதாம். தவிரவும், ஃபிடலின் ஆட்சியில் இருக்கப் பிடிக்காமல் பலர் அங்கிருந்து ஓடிவிட விரும்பினார்களாம். இப்படிப்பட்ட ஒரு நாட்டில் எப்படி வாழ்வது என்று பெரும் அங்கலாய்ப்புடன் சாரு எழுதியிருந்தார். வலைப்பதிவில் இந்தக் கட்டுரை காணக்கிடைக்காததால், இணைப்பு கொடுக்கமுடியவில்லை. இதை எழுதும் கணத்தில், என்னிடம் ஆனந்த விகடன் இதழ் இல்லாததால், அவர் வார்த்தைகளை அப்படியே இங்கே மீள்பிரசுரம் செய்ய இயலவில்லை. முன்னதாக, ஸ்டாலின் மற்றும் மாவோ காலத்திய 'படுகொலைகள்' குறித்தும் சாரு எழுதியிருக்கிறார்.

உங்களுக்கும் ஜெயமோகனுக்கும் இடையில் லடாயாமே, ஏன் இப்படிக் கேவலமாக அடித்துக்கொள்கிறீர்கள் என்று ஒரு வாசகர் சாருவிடம் ஒருமுறை கேட்டிருக்கிறார். அவ்வளவுதான், கோபம் கொண்டு பொங்கிவிட்டார் சாரு. ஏய் அறிவிலி, உனக்கு என்னைப் பற்றி என்ன தெரியும்? எங்கள் இருவருக்குமான சண்டையின் இருபதாண்டு வரலாறு தெரியுமா? சமூகப் பின்னணி தெரியுமா? ஆச்சா, போச்சா என்று குதிக்க ஆரம்பித்துவிட்டார். பிரசுரிக்க இயலாத கெட்ட வார்த்தைகளால் அர்ச்சனை வேறு. தன்னிடம் இப்படி ஒரு கேள்வியைக் கேட்க அந்த நபரை, 'செருப்பால் அடிக்கவேண்டும்' என்று உடனுக்குடன் தண்டனையும் அளித்தார். உயர் ரக இலக்கிய விவாதங்களில் இனி 'தெருநாய்கள்' நுழையக்கூடாது என்று ஓர் எச்சரிக்கை அறிவிப்பும் வெளியிட்டார். பிறகு, வழக்கம் போல் வலைப்பதிவில் இருந்து தூக்கிவிட்டார். முழு விவரம் இங்கே.

இதிலிருந்து நாம் பெறும் பாடம் என்ன? ஏன் சண்டை போடுகிறீர்கள் என்று சாருவைப் பார்த்து ஒருவர் கேட்கவேண்டுமென்றால், அவர் முதலில் சாருவின் சண்டை குறித்த இருபதாண்டு கால வரலாறை முழுவதுமாகப் படிக்கவேண்டும். அப்படியே படித்துவிட்டு கேட்டாலும், நேர் பதில் வரும் என்று சொல்வதற்கில்லை. மேலதிக மிரட்டல்களும், அசிங்கமான திட்டுகளும் கிடைக்கக்கூடும். ஆனால், அதே சாரு நிவேதிதா, க்யூபாவை தன் விருப்பம்போல் தாக்கி எழுதலாம்.

இது சாரு நிவேதிதா தொடர்பான பிரச்னை மட்டுமல்ல. எழுத்தாளர்கள், சிந்தனையாளர்கள் என்று அறியப்பட்ட பலரும் க்யூபா குறித்தும் சீனா குறித்தும் சோவியத் யூனியன் குறித்தும் மிகவும் மேம்போக்கான கருத்துகளையே கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால், இந்தக் கருத்துகளின் அடிப்படையில், மிகக் காட்டமான குற்றச்சாட்டுகளை இவர்கள் அந்நாடுகள் மீது முன்வைக்கிறார்கள்.

ரிச்சர்ட் லெவின்ஸ் (Richard Levins) என்பவர் எழுதிய, How to Visit a Socialist Country என்னும் கட்டுரை இந்தச் சிக்கலை விரிவாக ஆய்வு செய்கிறது.

ஐரோப்பாவில் இருந்தோ வட அமெரிக்காவில் இருந்தோ வரும் பயணிகள், க்யூபாவின் கிராமப்புற பகுதிகளுக்கு வந்தால், அங்கே, ஏழைமையையும் பழுதடைந்த கட்டடங்களையும் குழி விழுந்த சாலைகளையும் தரிசிப்பார்கள். சாலைகளில் பழைய காலத்து கார்கள் உருண்டுகொண்டிருக்கும். ஒருவேளை, லத்தீன் அமெரிக்காவில் இருந்தோ, வளரும் நாடுகளில் இருந்தோ வந்தால், அவர்கள் வேறு சில காட்சிகளைக் காணலாம். பிச்சைக்காரர்கள் இல்லாத தெருக்கள். உணவுத் தட்டுப்பாடு அறியாத முகங்கள். பயமில்லாமல் இரவு நேரங்களில் சாலைகளில் நடந்து செல்லும் மனிதர்கள். (Circles Robinson, Havana Times, September 2008.)

சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கு க்யூபா வேறு வகையில் காட்சியளிக்கிறது. சகலமும் கிடைக்கும் கடைத்தெருக்கள். ஒரே பொருளுக்கு க்யூபர்களுக்கு ஒரு விலையும் வெளிநாட்டவர்களுக்கு அதிக விலையும் வசூலிக்கும் கடைக்காரர்கள். சிறிய உணவகங்கள். மொய்க்கும் சுற்றுலா வழிகாட்டிகள். Ginateras என்று அழைக்கப்படும் க்யூபப் பாலியல் தொழிலாளர்கள். ஹவானா சுருட்டுகள். மது வகைகள்.

பிற நாடுகளில் இருந்து வரும் அரசுப் பிரதிநிதிகள் க்யூபாவைச் சற்றே நெருங்கி வந்து பார்க்கிறார்கள். கலை, கலாசார நிகழ்ச்சிகளில் பங்கு பெறுகிறார்கள். க்யூபாவின் மருத்துவத்துறை பற்றியும், கல்வி தரம் பற்றியும் தெரிந்துகொள்கிறார்கள். தொழிற்சாலைகளுக்குச் செல்கிறார்கள். வேலை வாய்ப்புகள் குறித்தும், ஆண், பெண் சமத்துவம் குறித்தும் தெரிந்துகொள்கிறார்கள். ரேஷன் அமைப்புகளுக்குச் சென்று பார்வையிடுகிறார்கள். வளம் எவ்வாறு பகிர்ந்தளிக்கப்படுகிறது என்று தெரிந்துகொள்கிறார்கள்.

இவர்களில் க்யூபாவை முழுவதுமாகத் தெரிந்துகொண்டவர்கள் யார்? அல்லது, இவர்கள் கண்டதில் எது நிஜ க்யூபா?

க்யூபாவில் வீடில்லாதவர்கள் என்று யாருமில்லை. ஆனால், 16 சதவீதத்தினர், தரக்குறைவான வசதியற்ற (sub-standard) குடியிருப்புகளில் இருக்கிறார்கள். ஏழைகள் இருக்கிறார்கள். அமெரிக்கா அளவுக்கு இங்கே கிரிமினல் குற்றச்செயல்கள் நடைபெறுவதில்லை என்றாலும் உங்கள் வீட்டையும் வண்டியையும் நீங்கள் பூட்டிக்கொள்ளத்தான் வேண்டும்.

க்யூபர்களுக்கு அங்கலாய்க்கும் குணம் அதிகம் என்கிறார் கட்டுரையாளர் ரிச்சர்ட் லெவின்ஸ். அவர்கள் ஃபிடல் காஸ்ட்ரோவைக் கடுமையாக விமரிசிக்கிறார்கள். திட்டுகிறார்கள். க்யூபாவில் இருக்க நேர்ந்தது குறித்து குறைபட்டுக்கொள்கிறார்கள். க்யூபா என் விருப்பங்களை முழுமையாக நிறைவேற்றவில்லை என்கிறார்கள். ஃபிடல் ஒரு சர்வாதிகாரியா என்றால் ஆம் என்கிறார்கள். அமெரிக்காவுக்குத் தப்பிச் செல்கிறீர்களா என்றால், ஓ என்கிறார்கள்.

க்யூபாவை மதிப்பிடுவதற்காக நுணுக்கமான கேள்விகள் அடங்கிய படிவங்களைச் சிலர் கொண்டு வருகிறார்கள். கல்வியறிவு, அரசியல் சுதந்தரம், பத்திரிகை சுதந்தரம், தேர்தல் முறை, இனப் பாகுபாடு என்று நீள்கிறது இவர்கள் பட்டியல். க்யூபர்கள் அளிக்கும் விடையை வைத்து, ஒவ்வொரு துறையின் கீழும் ஒன்றிலிருந்து பத்து வரையிலான எண்களை இவர்கள் பதிவு செய்கிறார்கள். பிறகு, மொத்தமாகக் கூட்டி, கழித்து, வகுத்து ஒரு முடிவெடுக்கிறார்கள். க்யூபா ஒரு சோஷலிச நாடு என்று. க்யூபாவில் கம்யூனிசம் இல்லை என்று. க்யூபாவில் அரசியல் சுதந்தரம் உண்டு என்று. அல்லது, இல்லை என்று. க்யூபர்கள் ஃபிடலை விரும்புகிறார்கள் அல்லது வெறுக்கிறார்கள் என்று. சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால், எத்தனைச் சதவீதம் பேர் க்யூபாவைவிட்டு வெளியேற சித்தமாக இருக்கிறார்கள் என்று.

ஒரு சமயம், சர்வதேச சந்திப்பு ஒன்றில் கலந்துகொள்வதற்காக க்யூபா வந்த அமெரிக்கப் பெண் பிரதிநிதி ஒருவர், கூட்டம் நடைபெறும்போது திடீரென்று எழுந்து, சத்தம் போட்டு கேட்டாராம். 'க்யூபாவில் ஊடக அடக்குமுறை கடுமையாக இருக்கிறதே, இது பற்றி என்ன சொல்கிறீர்கள்?' என்ன, ஏது என்று விசாரித்தபோது, அவர் சொன்னார். 'நான் தங்கியிருக்கும் ஹொட்டேலில் ஒரு டிவி இருக்கிறது. அதில் க்யூபாவிஷன் சானல் 6-ஐ அழுத்தினேன். திரையில் எதுவும் இல்லை. சரி டிவியில் பிரச்னை என்று சானல் மாற்றினால், பிபிசி வருகிறது, சிஎன்என் வருகிறது. ஆனால், க்யூபாவிஷன் மட்டும் வரவில்லை. நானும் எத்தனையோ முறை பார்த்துவிட்டேன். கிடைக்கவில்லை. க்யூபர்கள் பார்க்கும் அதே தொலைக்காட்சியை வெளிநாட்டவர்களாகிய நாங்கள் ஏன் பார்க்கக்கூடாது? ஏன் எங்களுக்கு மட்டும் அனுமதி மறுக்கப்பட்டுள்ளது? எனில், நீங்கள் எதை மறைக்க விரும்புகிறீர்கள்?'

க்யூபர்கள் மிகக் கடுமையான சவால்களைச் சந்தித்து பொருளாதாரத் தடைகளைக் கடந்து வந்தவர்கள் என்று அவருக்குத் தெரியாது. ரிமோட்டை அழுத்தி, அழுத்தி விதவிதமாக டிவி நிகழ்ச்சிகளை இருபத்து நான்கு மணி நேரமும் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அளவுக்கு க்யூபர்கள் வசதியானவர்கள் இல்லை என்பது அவருக்குத் தெரியாது. இருபத்து நான்கு மணி நேரமும் நிகழ்ச்சிகளை ஒளிபரப்பவேண்டுமானால், அவற்றைத் தயாரிக்க எவ்வளவு செலவாகும் என்று அவருக்குத் தெரியாது. கடுமையான தட்டுப்பாடுகளுக்கு மத்தியில், அதற்கான அவசியம் என்ன என்று அவருக்குத் தெரியாது.

பல வீடுகள் இருளில் மூழ்கிக்கிடப்பதை அவர் பார்த்திருப்பார். ஆனால், பள்ளிக்கூடங்களில் மட்டும் விளக்கொளி இருந்ததை அவர் கவனித்திருக்க மாட்டார். மக்கள் வீட்டு உபயோகப் பொருள்கள் பெறுவதற்காக விரிசையில் நிற்பதை அவர் கவனித்திருப்பார். கிழிந்த ஆடைகளை மக்கள் செப்பனிட்டுக்கொள்வதைப் பார்த்திருப்பார். அதிகாலையில் ஆசிரியர் பணியில் இருக்கும் ஒருவர், மாலை நேரத்தில் கரும்புத் தோட்டத்தில் பேண்ட்டை மடக்கிவிட்டபடி நின்றுகொண்டிருப்பதையும் பார்த்திருப்பார். எரிபொருள் நிரப்பமுடியாமல் தூசி படிந்து நிற்கும் இரு சக்கர, நான்கு சக்கர வாகனங்களை அவர் பார்த்திருப்பார். பொது வாகனங்களில், கூட்டம் அதிகம் இருப்பதையும் பலர் அலுவலகத்துக்கு நடந்து அல்லது மிதிவண்டியில் செல்வதையும் அவர் பார்த்திருப்பார்.

இந்தப் பிம்பங்களை வைத்து அவர் ஒரு முடிவுக்கும் வந்திருப்பார். தன் முடிவுக்கு வலு சேர்க்கும் வகையில், மறுக்க முடியாத ஆதாரங்களையும் அவரால் திரட்டியிருக்கமுடியும்.

க்யூபாவில், ராணுவ அதிகாரிகள் பலர் அரசு அலுவலகங்களில் கோப்புகள் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதை வெளிநாட்டவர்கள் சிலர் கவனித்திருக்கிறார்கள். சிலரிடம் பேசினார்கள். புகைப்படமும் எடுத்துக்கொண்டார்கள். ஊர் சென்று சேர்ந்ததும், தங்கள் அனுபவங்களைப் பதிவு செய்தார்கள். எப்படி? க்யூபாவில், ராணுவத்தின் கை மேலோங்கியிருக்கிறது. எங்கெங்கு காண்கிலும் அவர்கள்தாம். அரசியல்வாதிகளைவிட, ராணுவத்தினரால்தான் அந்நாடு வழிநடத்திச்செல்லப்படுகிறது.

க்யூபாவில் ராணுவம் என்றொரு பிரிவு தனியே செயல்படுவதில்லை என்று அவர்களுக்குத் தெரியாது. இந்தியாவிலோ பாகிஸ்தானிலோ அமெரிக்காவிலோ இருப்பது போல் அங்கே ராணுவம் என்று ஓர் அமைப்பு இல்லை. சிலருக்கு, பாதுகாப்புப் பணிகள் ஒதுக்கப்பட்டுள்ளன. அவர்கள் தங்கள் பணி முடிந்ததும், பிற அரசுப் பணிகளைச் செய்யவேண்டியிருக்கும். ராணுவத்தில் உயர் பொறுப்பில் இருக்கும் ஓர் அதிகாரி, உணவு விநியோகத் துறையிலும் பணியாற்றுபவராக இருப்பார். துப்பாக்கியை ஓரங்கட்டிவிட்டு, பேனாவையும் ரசீது நோட்டையும் அவர் எடுத்துக்கொள்ளவேண்டியிருக்கும்.

க்யூபா போன்ற ஒரு நாட்டால், ஆயிரக்கணக்கானவர்களை ராணுவப் பணிக்காக ஒதுக்கி வைக்கமுடியாது. எப்போது, யார் தாக்குவார்கள் என்று கன்னத்தில் கை வைத்து காத்திருக்கும் பணியில் அவர்களை ஈடுபடுத்தமுடியாது. என்றாலும், அவர்கள் தயார் நிலையில்தான் இருக்கவேண்டும். நிலைமையைப் புத்திசாலித்தனமாகச் சமாளிக்க, ஒரு பகுதியினரைப் பாதுகாப்புப் பணிக்கும் ஒரு பிரிவினரை பிற அரசுப் பணிகளுக்கும் அரசு பயன்படுத்திக்கொள்கிறது.

புரட்சி என்பது நடந்து முடிந்துவிட்ட ஒரு சங்கதி அல்ல. அது தொடர்ச்சியானது. சோஷலிசமும் அப்படியே. ஒரு சோஷலிச நாட்டைக் கட்டமைப்பது என்பது மக்களின் தொடர்ச்சியான உழைப்பை, பங்களிப்பைக் கோரும் மிகப் பெரிய செயல். இந்தப் பணியில் ஈடுபடுபவர்கள் அனைவரும் ஒத்த கருத்துடையவர்கள் அல்லர். அவர்கள் செலுத்தும் உழைப்பு ஒரே அளவுடையதாக இருக்காது. அவர்களுடைய நோக்கம் ஒன்று போல் இருக்காது. க்யூபா என்றில்லை, உலகிலுள்ள எந்தவொரு நாட்டிலும் இதுதான் நிலை.

சோஷலிசப் பாதையில் க்யூபா செல்லவேண்டிய பாதை நீண்டது என்பது சிலருடைய ஏக்கமாக இருக்கலாம். வழுக்கிக்கொண்டு ஓடும் கார் ஒன்றை வாங்கவேண்டும் என்பது சிலருடைய ஏக்கமாக இருக்கலாம். எப்படியாவது அமெரிக்காவுக்குச் சென்றுவிட்டால் வாழ்வின் இன்பங்கள் அனைத்தையும் தடையின்றி நுகரலாமே என்று கன்னத்தில் கை வைத்து சிலர் ஏங்கலாம். இவர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் ஒரு கதை இருக்கும். ஒரு ஏக்கம் இருக்கும். ஒரு பார்வை இருக்கும்.

க்யூபர்கள் அனைவருக்கும் கல்வி, மருத்துவம் இலவசம். வேலையில்லாதவர்கள் என்று அங்கே யாருமில்லை. அதே சமயம், சற்றே வசதியான ஹோட்டல்களில் வெளிநாட்டவர்களுக்கு மட்டுமே தங்குமிடம் கிடைக்கிறது. க்யூபர்களில் சிலருக்கு மட்டுமே இந்த வாய்ப்பு அளிக்கப்படுகிறது. (உதாரணத்துக்கு, புதிதாகத் திருமணமானவர்கள்). இது ஒரு வகை ஏற்பாடு. அழகிய க்யூப வரைபடத்தைக் கடையில் இருந்து வாங்க, ஒரு க்யூபன் 10 டாலர் தரவேண்டும். அயல் நாட்டவர், 100 டாலர் தரவேண்டும்.

ஏனென்றால் ஒவ்வொன்றுக்கும் பின்னால் பல காரணங்கள் இருக்கின்றன.

இந்தக் காரணங்களை ஆராயும் அளவுக்குச் சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கு நேரமோ விருப்பமோ இல்லை. குறிப்பிட்ட இடத்தைக் குறித்தோ குறிப்பிட்ட மக்கள் குறித்தோ இவர்கள் ஆழமாக அறிந்திருக்கமாட்டார்கள். ஆனாலும், இவர்கள் ஒரு முடிவுக்கு வந்துவிடுவார்கள். அந்த முடிவு, ஏற்கெனவே எடுக்கப்பட்ட தீர்மானமான முன்முடிவு என்பதன்றி வேறென்ன?

க்யூபாவை அல்லது சீனாவை அல்லது சோவியத் யூனியனை யாரும் விமரிசனமே செய்யக்கூடாது என்பதல்ல. விமரிசிப்பதற்கு முன்னால், அந்நாட்டைப் பற்றி ஓரளவுக்கேனும் தெரிந்துகொள்ளவேண்டாமா? மேலோட்டமாகக் கண்ணில் தென்படுவதற்கு அப்பால் இருப்பதை காண முயற்சிக்கவேண்டாமா?

இறுதியாக, ஒரு விஷயம். க்யூபா, க்யூபர்களின் நாடு. க்யூபாவை புரிந்துவைத்திருப்பவர்கள் க்யூபர்கள். புரட்சியை நடத்தியது அந்நாட்டு மக்கள். அதற்காக ரத்தம் சிந்தியவர்கள் அவர்கள். அவர்களுக்கு ஃபிடல் காஸ்ட்ரோவைத் தெரியும். சே குவேராவைத் தெரியும். புரட்சி என்ன சாதித்தது என்றும், என்ன சாதிக்க தவறியது என்றும் அவர்களுக்குத் தெரியும். இதுவரை கடந்த தூரம் என்ன, இன்னும் கடக்கவேண்டியது எவ்வளவு என்று அவர்களுக்குத் தெரியும். க்யூபாவை அவர்கள் பார்த்துக்கொள்வார்கள்.