சமச்சீர் கல்வித் திட்டம் தேவையா?

முந்தைய கருணாநிதி அரசு அறிமுகப்படுத்திய சமச்சீர் கல்வித் திட்டத்தை நிறுத்தி வைக்க ஜெயலலிதா அமைச்சரவை முடிவெடுத்துள்ளதைச் சிலாகித்துப் பாராட்டுகிறார்கள் பலர். 'அதிரடி என்றால் இதுதான்!' என்றார் நண்பர் ஒருவர். 'ஆட்சி நடைபெறுகிறது என்பதை ஒவ்வொரு நாளும்  அம்மா எப்படி உணர்த்துகிறார் பார்த்தீர்களா?'

சமச்சீர் கல்வித் திட்டம் பற்றிய விவாதம் தொடங்கிய தினம் தொடங்கி இன்று வரை அது பற்றிய சர்ச்சைகள் ஓயவில்லை. சமச்சீர் கல்வியை ஆதரித்தும் நிராகரித்தும் பலர் தங்கள் கருத்துகளைத் தொடர்ந்து முன்வைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களை மூன்று வகைகளில் அடக்கலாம்.

1)  சமச்சீர் கல்வித் திட்டம் அவசியம் வேண்டும்
2)  வேண்டும், ஆனால் இப்போதுள்ள பாடத் திட்டத்தின்படி வேண்டாம்
3)  வேண்டவே வேண்டாம்!

அவசியம் வேண்டும் என்று சொல்பவர்கள் முன்வைக்கும் காரணம் இது. கல்வித் துறையிலும் மக்கள் இயக்கத்திலும் ஈடுபடும் பலரது கனவுத் திட்டம் இது. அரசு பள்ளிகளுக்கும் தனியார் மெட்ரிக் பள்ளிகளுக்கும் இடையில் உள்ள கல்வித் தர வேறுபாட்டைக் களைந்து அனைத்து மாணவர்களுக்கும் ஒரே தரத்தில் பாடங்கள் சொல்லித்தருவது அவசியம். வசதி இருந்தால்தான் நல்ல படிப்பு கிடைக்கும் என்னும் நிலை அநாகரீகமானது. கல்வி என்பது அனைவருக்குமானது. இதில் ஏற்றத்தாழ்வுகள் பார்க்கக்கூடாது.

இரண்டாவது வகையினர், சமச்சீர் கல்வியை ஆதரிக்கிறார்கள். அதே சமயம், கருணாநிதி அரசு கொண்டுவந்த கல்வித் திட்டத்தை மேம்படுத்தவும் விரும்புகிறார்கள். மெட்ரிக் பள்ளித் திட்டத்துக்கு இணையாக அரசுப் பள்ளித் திட்டம் உயர்த்தபட வேண்டும் என்பது இவர்கள் வாதம். இவர்களில் சிலர் ஜெயலலிதா அரசின் தற்போதைய முடிவை ஏற்கிறார்கள்.  கருணாநிதியை மையப்படுத்தும் செம்மொழிப் பாடல் போன்றவற்றை நீக்கிவிட்டு, நிபுணர்கள் பரிந்துரையுடன் கூடிய மேம்பட்ட பாடத்திட்டம் அமைக்கப்பட்டால் அதை வரவேற்க இவர்கள் தயாராக இருக்கிறார்கள். 

முதல் பிரிவினருக்கும் இரண்டாவது பிரிவினருக்கும் இடையில் வித்தியாசங்கள் அதிகம் இல்லை. எப்படிப்பட்ட பாடத்திட்டம் அமைக்கப்படவேண்டும் என்பதில் மட்டும்தான் கருத்து வேறுபாடு.  

சமச்சீர் கல்வித் திட்டம் வேண்டாம் என்று சொல்பவர்களின் வாதத்தை ஆராய்வோம். கீழே இருப்பவர்களை மேலே கொண்டு வருவதற்குப் பதில் மேலே உள்ளவர்களைக் கீழே இழுத்துவிடுகிறது சமச்சீர் கல்வி.அனைவருக்கும் ஒரே கல்வி என்பது நடைமுறையில் சாத்தியமில்லை. கல்வியில் தர வேறுபாடுகள் இருப்பது தவிர்க்கவியலாதது. படிக்கும் மாணவர்கள் இடையில் கற்கும் திறனில் வேறுபாடுகள் இருப்பதில்லையா? அப்படி இருக்கும்போது, எல்லோருக்கும் ஒரே மாதிரியான கல்வியை எப்படி வழங்குவது? 

என் மகனை/மகளை நல்ல பள்ளியில் சேர்க்கவே நான் விரும்புகிறேன். எல்லோருக்கும் அளிக்கப்படும் கல்வி அல்ல, கூடுதல் தர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த கல்வியை அவர்களுககு அளிக்க விரும்புகிறேன். கூடுதல் டொனேஷனும் கூடுதல் பள்ளிக் கட்டணமும் செலுத்த நான் தயாராக இருக்கிறேன். சமச்சீர், சமத்துவம் என்பதெல்லாம் இடது சாரிகளின் வெற்று அரசியல் கோஷம். கேட்க நன்றாக இருக்குமே ஒழிய நடைமுறைக்கு உதவாது. நாளை என் குழந்தை நன்றாக மேல்படிப்பு படிக்கவேண்டும். நல்ல உத்தியோகத்தில் அமரவேண்டும். நிறைய சம்பாதிக்கவேண்டும். அதற்குத் தேவை தனிச்சிறப்பு வாய்ந்த மெட்ரிக் கல்வி.

சமச்சீர் கல்வியை இந்தப் பிரிவினர் கடுமையாக எதிர்த்தனர். பாடத்திட்டம் கட்டாயமாக்கப்பட்டபோது இவர்கள் அவசரமாக தங்கள் குழந்தைகளை
CBSE பள்ளிகளுக்கு மாற்றும் முயற்சியில் இறங்கினர். நல்ல படிப்பு என்றால் மெட்ரிக். அது இல்லை என்று ஆகிவிட்டபடியால், CBSE.  'எங்களுக்கு என்ன வேண்டும் என்பதைத் தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்ள எங்களுக்கு உரிமை இல்லையா என்ன?'

நேற்று வெளிவந்த அரசு அறிவிப்பு நிச்சயம் இவர்களுக்குப் பெருத்த ஆறுதலை அளிக்கப்போகிறது. நேற்றே தொலைக்காட்சியில் பலர் தங்கள் மகிழ்ச்சியைப் பகிர்ந்துகொண்டார்கள். 'இனி பயமின்றி மெட்ரிக் பள்ளிகளிலேயே என் குழந்தையைப் படிக்கவைப்பேன்.'

அந்த அளவுக்கு அரசுப் பள்ளிகள் மீதும் அரசுப் பாடப் புத்தகங்கள் மீதும் பயம்! நல்ல கல்வி அங்கே கிடைப்பதில்லை என்று காரணம் சொல்லப்பட்டாலும் உண்மை காரணம் அதுவல்ல. அரசுப் பள்ளி அனைவருக்குமானது. பல்வேறு பிரிவுகளில் இருந்தும் மாணவர்கள் அங்கே வந்து பயில்கிறார்கள். பெரும்பாலானவ்ர்கள் அடித்தட்டு வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதால் அவர்களுக்குப் போதிக்கப்படும் கல்வித் தரம் நிச்சயம் அடிமட்ட அளவில்தான் இருக்கும். அவர்களுக்கு அது போதுமானதாக இருக்கலாம். என் எதிர்பார்ப்புகள் வேறு.

ஒரே வரியில் சொல்லவேண்டுமானால், என் குழந்தைகள் பெரும்பாலானோரிடம் இருந்து வேறுபட்டு இருக்கவேண்டும். இந்த வேறுபாட்டுக்காக நான் கூடுதல் கட்டணம் செலுத்த தயார். இந்தக் கூடுதல் கட்டணத்தைக் கட்ட கூடுதலாக உழைக்கவும் தயார். மெட்ரிக் பள்ளிகள் இந்த 'வேறுபாட்டை' மார்க்கெட்டிங் செய்துதான் இதுநாள் வரை சம்பாதித்துக்கொண்டிருக்கின்றன. உயர் வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களையும் பெருகிக்கொண்டிருக்கும் நடுத்தர வர்க்கத்தினரையும் இவர்கள் டார்கெட் செய்கிறார்கள்.

இவர்களைப் பொறுத்தவரை கல்வி என்பது ஒரு புராடெக்ட். பற்பசை போல. உப்பு போல. அரிசி போல. ரேஷன் அரிசிக்கும் பொன்னி அரிசிக்கும் வித்தியாசம் வேண்டும் அல்லவா? கல் உப்பைக் காட்டிலும் ஐயோடைஸ்ட் உப்பு உயர்வானது அல்லவா? அரசே ஐயோடைஸ்ட் உப்பை அளித்துவிட்டால், அதுவரை அதனை பிராண்டிங் செய்து அதிக விலைக்கு விற்று வந்தவர்கள் எதிர்க்க மாட்டார்களா?

மெட்ரிக் பள்ளிகளின் வெற்றி, வாடிக்கையாளர்களையும் (பெற்றோர்களையும்)  தங்கள் போராட்டத்தில் இணைத்துக்கொண்டதுதான். இப்படி அரசு அடிக்கடி குறுக்கீடு செய்துகொண்டிருந்தால் பிசினஸ் பாழ் என்பதால் தங்கள் பிரசார இயந்திரங்களை அவர்கள் முடுக்கிவிட்டிருக்கிறார்கள். இப்போது அவர்களது கோரிக்கை சமச்சீர் கல்வி வேண்டாம் என்பது மட்டுமல்ல, கல்வியை தனியார்மயமாக்கவேண்டும் என்பதும்.

1) அனைவருக்கும் ஒரே பாடத்திட்டம் என்பது ஏற்கத்தக்கதல்ல. பாடத்திட்டங்கள் பலவாறாக இருக்கவேண்டும். சில பாடத் திட்டங்களும் தேர்வு முறையும் பிறவற்றை விட கடினமாக இருக்கலாம்.

2)  மெட்ரிக் பாடத் திட்டம் அரசுப் பாடத்திட்டத்தை விட தர அளவில் மேம்பட்டதாக இருப்பதில் தவறில்லை.

3)  அரசின் கட்டுப்பாட்டில் கல்வி இருப்பதால்தான் அரசுப் பள்ளிகளின் தரம் குறைவாக இருக்கிறது. இதைத் தவிர்க்க ஒரே வழி, கல்வியைத் தனியார்மயமாக்குவதே.

மேற்படி கருத்தை பத்ரி தன் வலைப்பதிவில்  (கமெண்ட்ஸ் பகுதியில்) முன்வைத்துள்ளார்.  (இது பற்றி தனிப் பதிவு எழுதுவதாகவும் சொல்லியிருக்கிறார்).

ஆக, அரசுப் பாடப் புத்தகங்கள் தரக் குறைவாக இருந்தால் அதை சீர்செய்யவேண்டும் என்று இவர்கள் கோரவில்லை. அரசுப் பள்ளிப் பாடத்திட்டத்தில் சீர்திருத்தங்கள் கொண்டுவரவேண்டும் என்பதல்ல இவர்கள் எதிர்பார்ப்பது. அந்தத் துறையை அப்படியே எடுத்து தனியார் நிறுவனங்களிடம் ஒப்படைத்துவிடவேண்டுமாம்! எல்லாவற்றையும் அரசே செய்யவேண்டும் என்று எதிர்ப்பார்ப்பது தவறு என்கிறார்கள் இவர்கள். 'தொலைபேசித் துறையில் தனியார்கள் வந்துவிட்டதால் மக்களுக்கு நன்மைதானே ஏற்பட்டுள்ளது? (2ஜி வேறு கதை போலும்!). மருத்துவம் முழுக்க முழுக்க அரசு கட்டுப்பாட்டிலேயே இருந்திருந்தால் இன்று என்ன நிலைமை ஏற்பட்டிருக்கும்?'

இவர்கள் முன்வைக்கும் இறுதித் தீர்வு இதுதான். மின்சாரம், குடிநீர், சாலை அமைத்தல், ராணுவம் என்று ஒவ்வொரு துறையாக அரசு கழற்றிவிடவேண்டும். அரசு தலையீடற்ற, கட்டுப்பாடற்ற Laissez-faire பொருளாதாரக் கொள்கையை முழுமையாக இந்தியாவில் அமல்படுத்தப்படவேண்டும். சிம்பிள்!

கல் உப்பு வாங்குபவர்களின் கதி? 'இது காம்படிட்டிவ் உலகம் சார். எல்லாரையும் பார்த்து கவலைப்பட்டுக்கிட்டிருக்கமுடியாது. யார்கிட்ட திறமை இருக்கோ, யார்கிட்ட வசதி இருக்கோ அவன்தான் மேலே வரமுடியும். சர்வைவல் ஆஃப் தி ஃபிட்டஸ்ட்!'

நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?